Creative Commons Polska

[Krzysztof Siewicz <siewi AT interia.pl>]

Cześć!

> „Dzienniczek” w wersji oryginalnej, ze względu na swoją
> pierwotną formę (m.in. wobec tego, że był pisany w wizji św. Faustyny
> bez znaków przestankowych i jakichkolwiek korekt), wymagał opracowania.

Być może prof. Błeszyński dokonał jakiegoś skrótu myślowego, ale z powyższego 
cytatu wynika moim zdaniem, że samo już dodanie przecinków i innych czynności 
korektorskich prowadzi jego zdaniem do stworzenia opracowania. Trudno mi 
zgodzić się z taką interpretacją, skoro opracowaniem jest wyłącznie twórcze 
przekształcenie cudzego utworu. Wstawienie przecinków i poprawienie błędów 
zgodnie z zasadami ortografii i gramatyki trudno uznać za wkład twórczy.

W każdym razie prof. Błeszyński zdaje się ignorować istotę problemu, którym 
jest praktyczna niemożność prowadzenia jakiejkolwiek działalności w oparciu o 
domenę publiczną/dozwolony użytek. Mianowicie - istnieje niby przepis 
stanowiący, że ochrona wygasa 70 lat po śmierci twórcy. Przepis ten jednak 
zawiera wyjątki od tej zasady. Niezależnie jednak od tych wyjątków, 
ustalenie, czy w przypadku konkretnego utworu jego ochrona wygasła nie jest 
często możliwe bez dostępu do danych znajdujących się w prywatnych rękach 
jakiegoś wydawnictwa, spadkobierców itp. Z kolei ustalenie, kto ma te dane 
nie jest również łatwe. No i jeszcze ustalenie, czy są one wiarygodne - skoro 
bowiem samo Zgromadzenie, do którego należała Św. Faustyna oznacza rzekome 
opracowanie Dzienniczka jako utwór oryginalny, to kto inny ma być źródłem 
prawdziwej informacji, koniecznej do ustalenia, czy utwór nadal jest 
chroniony?

Rację ma prof. Błeszyński, że nieznajomość tych danych i opieranie się np. na 
błędnej informacji, że funkcjonujący w obrocie Dzienniczek tak naprawdę może 
nie być autorstwa Św. Faustyny, lecz "korektora", nie zwalnia od 
odpowiedzialności za naruszenia prawa autorskiego. Problem w tym, że nie ma 
nikogo - poza sądem - kto mógłby zapewnić, że ta informacja istotnie jest 
błędna. W prawie autorskim nie ma odpowiednika ksiąg wieczystych, do których 
każdy może się udać i sprawdzić, czy przechodząc na skróty przez jakąś łąkę 
narusza cudze prawa. Jeżeli teraz ktoś (np. biblioteka cyfrowa) chciałby 
wydać powiedzmy 100 książek należących prawdopodobnie do domeny publicznej 
oznacza to w zasadzie konieczność przeprowadzenia 100 procesów sądowych, 
które też nie gwarantują, że biblioteka nie zostanie następnie pozwana przez 
cudownie odnalezionego zapomnianego autora.

Z kolei pod koniec swojego artykułu prof. Błeszyński twierdzi, że bezzasadna 
byłaby lista "utworów niechronionych", podczas gdy red. Kosiarski, z którym 
profesor polemizuje wskazywał na niedogodności wynikające z nieistnienia 
listy CHRONIONYCH utworów, do których prawa - w braku spadkobierców - 
przeszły na Skarb Państwa. Brak takiej listy oznacza po prostu to, że 
urzędnicy nie wiedzą co mają, wobec czego zainteresowani nie mogą w ogóle 
skorzystać z tych utworów, które przecież należą "do nas wszystkich" - Skarb 
Państwa jest przecież swego rodzaju odpowiednikiem majątku wspólnego 
(przynajmniej w tym sensie, że powinien być dla dobra wspólnego 
wykorzystywany). Zatem, postulat wprowadzenia listy utworów SP to postulat 
uporządkowania biurokratycznego bałaganu, a nie wprowadzenia dodatkowej 
biurokracji - jak twierdzi prof. Błeszyński.

Pozdrawiam,
Krzysztof Siewicz

---------------------------------------------------------------
Przygotuj si� na przysz�o��!
Kliknij >>>  http://link.interia.pl/f238a